Vrijdag 2 maart. Weer een reisdag. Ruim 300 km naar Tintinara. TomTom gaf een kortere route aan, maar ik wilde nog een stuk door de bergen rijden en naar de MacKenzie Fall. Dat was eerst 18 km tot een grote parkeerplaats, waar het nog erg rustig was. Kennelijk ben ik altijd ergens nogal vroeg. Naar de waterval is 580 m en 92 m dalen, over een asfalt pad en later stenen trappen. Helemaal tot onderaan gelopen. Hele mooie waterval, hoewel het natuurlijk niks id als je die in IJsland gezien hebt. Alleen was de temperatuur hier wel even wat beter en de zon kwam er ook weer door. Daarna ook nog even bij de Broken Falls gekeken. Op een bord las ik dat er hier in 2014 een grote brand is geweest. Dat is ook hier goed te zien aan de zwart geblakerde stammen van de bomen. Maar de natuur herstelt zich toch wonderbaarlijk. Daarna over de C222 al slingerend tot het noorden van de Grampians. Daarna werd het een rechte weg met weer veel dor grasland tot aan de A8. Die loopt helemaal tot Adelaide en moest ik helemaal blijven volgen. In Horsham was een Aldi. Die hebben ze hier dus ook. Dus daar maar boodschappen gedaan. Ze verkochten er zelfs wijn, wat in andere supermarkten nooit het geval is. Daar moet je voor naar speciale bier en wijn winkels (BWS) of bottlestore. Even verder ging ineens de klok een half uur terug op de grens van Victoria en South Australia. Nu is het tijdsverschil met Nederland nog maar 9,5 uur. Er stond bij een parkeerplaats een bord dat je geen verse groenten en fruit in mocht voeren, alleen wanneer het gecertificeerd was. Maar hoe weet je dat? 5 Km verder stond een quarantaine bin, ofwel hier moest je spullen opeten of weggooien. Ik had net een zak appels, 2 bananen en groene asperges gekocht. Wist ik veel, nooit ergens iets over gelezen. Ik dacht, ze kunnen me wat. Ga geen kilo appels opeten. Ik heb alles een beetje verstopt op verschillende plaatsen in de auto. Ik zie wel hoe het afloopt. Nergens controle gelukkig en anders had ik gezegd dat ik van niks wist. In Victoria mocht je niet harder dan 100 km/h, maar ik vond 80 hard zat, want de weg was niet echt egaal. Als je harder reed werd je aardig door elkaar geschud. Om de zoveel kilometer heb je een “overtaeking lane” en dan halen ongeduldige automobilisten me maar weer in. Vanaf die grens mocht je 110 km/h en werd de weg een stuk beter. Er staan steeds borden langs de weg dat je niet in slaap moet vallen en 15 minuten rust moet nemen. Nou, het was inderdaad slaapverwekkend. Ik ben een paar keer gestopt op een parkeerplaats, want verder kun je de weg niet af. Mijn volgende adres ligt aan deze weg en heet dan de Dukes Highway. 100 km er voor zag ik die naam al staan. Dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen. Één lange weg met een spoorlijn er naast, waar alleen maar een hele lange goederentrein rijdt. Wat een ruimte hier. De afslag naar mijn Cottage gevonden en het was nog een hele toer om op die drukke weg rechts af te slaan. Want je rijd natuurlijk links. Het was inmiddels 32 graden buiten. Het huisje is van 1900 en ligt bij een boerderij in de middle of nowhere, een paar honderd meter van de weg. Beetje oud allemaal, maar verder goed. Binnen is het net een museum. Overal oude koffers en de lijst van een schilderij was gemaakt van een oude deur.Het heeft hele dikke muren en binnen was het lekker koel. Er is geen WiFi en bijna geen telefonisch bereik. Dus jullie horen waarschijnlijk een paar dagen niets.