Ja.... ik heb weer WiFi. Was trouwens wel rustig zonder. Kan jullie dus de belevenissen van 5 dagen doorsturen. Daar komen ze.

Donderdag 8 febr. Het regent als ik wakker wordt. Maar het is nog wel warm. Hier zijn ze blij met de regen, want het is allemaal gortdroog. Alles ingepakt en na mijn continental ontbijt om 9:15 uur weggereden. Dwars door Hobart (het was erg druk) doorgereden tot New Norfolk. Daar een sanitaire- en koffiestop gemaakt. Tot nu toe is het landschap heuvelachtig met alleen maar dor en geel gras en wat bomen. De A10, gewoon een tweebaans weg, loopt langs de Derwent River en die moet ik helemaal blijven volgen. Er is steeds minder verkeer en het is inmiddels helemaal droog. Ik wilde ergens iets eten en ben afgeslagen bij een bord “café restaurant”. Na een kilometer kwam ik in het plaatsje Wayatinah. Alleen maar wat rechte straten en totaal verlaten. Niemand te zien en ook geen restaurant. Dus maar weer terug naar de A10 en verder. Inmiddels is het landschap veranderd in veel bos. Dan zie ik een bord met “Heritage 1930”. Daar afgeslagen en ik kwam in Tarraleah. Een plaats die vroeger bewoond werd door medewerkers van de waterkracht centrale. Er is zelfs een kerkje en een school. In 1996 werd het dorp gesloten vanwege de automatisering. Een rijke Tasmaniër heeft het opgekocht en alle huizen gerenoveerd. Ze worden nu verhuurd aan toeristen. Er was ook een eetgelegenheid en heb heerlijke soep gegeten. Om 15:30 uur aangekomen in Lake St. Claire Lodge. Er is een campsite en er zijn lodges. Mijn onderkomen ziet er weer goed uit. Ontbijt is in het restaurant. Er is hier geen WiFi en soms telefonisch bereik. Sms naar Yvonne gestuurd, dat ik niet bereikbaar ben. Misschien overmorgen in Queenstown. Met mijn voet gaat het steeds beter. ‘s Avonds nog een eindje gelopen en toen zag ineens een zwarte slang van wel 1,5 m op het pad liggen. Maar voor dat ik mijn iPhone gepakt had om een foto te maken was hij al in het struikgewas verdwenen. Later liep er vlak bij mijn huisje nog een Walibi die zich rustig liet fotograferen.

Vrijdag 9 feb. Na een uitgebreid ontbijt mijn rugzak ingepakt en bij het Visitor Center geregistreerd dat ik het Shadow Lake Circuit ga lopen. 13 Km en er staat 4-5 uur voor. Ik heb de hele dag de tijd en het is stralend weer, dus ik ga het proberen. Lake St. Claire ligt op ongeveer 750 m hoogte. Op advies het rondje met de klok mee gelopen, want dat geeft in het begin de meeste stijging (350 m) terwijl de terugweg dan een langzame daling is. Stijgen gaat me beter af dan dalen heb ik gemerkt. Eerst een breed pad, dat al snel smaller en steiler wordt. Veel stenen en boomwortels. Goed dat ik mijn stokken bij me heb. Af en toe kom ik iemand tegen. Het is ontzettend mooi in het bos en het ruikt weer heerlijk. Jammer dat je die geur niet mee kunt nemen. Op het hoogste punt van deze tocht is het landschap wat opener met uitzicht op de bergen. Ik was na 3,5 uur ongeveer op de helft. Niet slecht vond ik zelf. Daarna ging het langzaam weer naar beneden. Bij het Shadow Lake was het erg zonnig ?? en het laatste stuk ben ik nog over het strandje van Lake St. Claire gelopen. Na 6 uur lopen was ik weer terug en heb me afgemeld. Nog wat mensen gesproken en heerlijke fish & chips met salade gegeten. Morgen verder naar Corinna. Ongeveer 180 km.

Zaterdag 10 febr. Na weer een uitgebreid ontbijt om 9 uur vertrokken richting Queenstown. Eerst veel bos en later opener met veel struiken, half kale bomen en uitzicht op bergen. Steeds die A10 blijven volgen. Veel bochten op en neer. Af en toe gestopt om wat foto’s te maken. Bij Lake Burbury was helaas geen mogelijkheid om te stoppen. Bij de Nelson falls koffie gemaakt (restaurantjes zijn hier nergens) en naar de waterval gelopen door een regenwoud. Ik had mijn voet niet meer ingezwachteld en in mijn sandalen werd hij toch weer dikker. Dus de bergschoenen maar weer aan. In Queenstown boodschappen ingeslagen voor de komende 6 dagen. Er is voorlopig weinig te koop en ik heb overal selfcatering. Bij een winkel was een trage WiFi en ik heb snel een stukje op mijn blog gezet. Dan weten jullie vast dat je voorlopig niets van me hoort. Dan geld dus “geen bericht is goed bericht”. Vrijdag heb ik zeker weer internet. Het is warm en zonnig en ik ben blij dat er airco in de auto zit. Het is wel jammer dat ik geen cruise controle heb. Dat zou mijn voet toch wat meer rust geven. Weer verder door tot Zeehan en daar op de C249. Voor een C-weg een goede weg, niet breed, maar er is toch weinig verkeer. Vlak voor het einde nog 5 km gravel. Daarna met een kabelpontje (er passen 2 auto’s op) naar de overkant van de Pieman river. Het is inmiddels bewolkt geworden en het waait heel hard. Daar ligt de Corinna Wilderness Experience met zo’n 20 eco cabines, die gebouwd zijn in de stijl van de vroegere mijnwerkers huisjes. Het ziet er aan de buitenkant allemaal wat oud uit, maar binnen is het een prima onderkomen. Ik heb een overdekte veranda en zit nu heerlijk naar de regen te luisteren. Vanavond vielen er nog een paar keer flinke buien. Morgen schijnt het maar 16 graden te worden. We zien wel, aan het weer kun je toch niets doen. Morgen een cruise over de river Pieman.

Zondag 11 febr. Vanochtend voor het eerst zelf ontbijt gemaakt. Om 9:45 uur naar de boot. Er gingen nog 10 andere mensen mee. De Arcadia II is een houten schip van 17 meter lang, gebouwd in 1939 en volledig gerestaureerd in 2006. Het schip is vervaardigd uit huon pine, een eeuwenoude boomsoort die alleen in het zuidwesten van Tasmanië voorkomt. De Arcadia II is de enige boot van huon pine ter wereld die nog vaart.
Het was droog en de rivier was spiegelglad. We voeren in 1,5 uur naar Pieman Heads, waar de rivier in de South Pacific Ocean uitmondt. Daar konden we een strandwandeling van een uur maken. Er lagen veel oude boomresten op een heel breed strand en in de verte zag je de branding. We kregen een lunchpakket mee. Als ik niet aan tijd gebonden was, had ik wel verder gelopen. Onderweg twee keer een zeearend gezien. Op de terugweg ging er een stel mee dat 2 dagen in de wildernis gekampeerd had. Ze waren Nieuw Zeelanders en zij had een tijdje in Goes gewerkt. Leuk al die ontmoetingen. Iedereen vraagt ook altijd waar je vandaan komt. Om half twee waren we weer terug. Daarna heb ik nog in een uur de Whyte river walk gelopen door het regenwoud. Mooie tocht. Het was de hele dag droog en niet erg warm. Ik heb mijn wandeling keurig aan- en afgemeld bij de receptie, waar ik een vrouw sprak die uit Duitsland kwam en hier tijdelijk werkte. Leuk om dan in het Duits verder te gaan. Kortom het was weer een mooie dag vandaag.

Maandag 12 febr. Vandaag wil ik de Mount Donaldson beklimmen. Geen spectaculaire hoogte (437m), maar een van de hoogste punten hier in de buurt. Gemeld bij de receptie wat ik ging doen en toen met de auto eerst 6 km rijden naar het begin van de track. Het weer was bewolkt maar nog wel droog. Het eerste stuk gaat over een mooi pad door het regenwoud. Daarna wordt de begroeiing langzaam opener totdat er alleen maar lage struikjes zijn. Het pad wordt ook smaller maar nog goed te doen. Na 1,5 uur een mooie zitsteen gevonden om koffie te maken. En dan begint het ineens te regenen. Gauw een weggooi poncho gepakt en daaronder gescholen. Het duurde maar een paar minuten, toen was het weer droog. Na een kwartier was ik op de top. Prachtig uitzicht. Alleen jammer dat het bewolkt is. Het lijkt of je aan de horizon de oceaan kunt zien, maar het is niet erg duidelijk. Om me heen zie ik overal regenbuien en besluit voor de terugweg mijn regenpak maar aan te doen. En dat is maar goed ook, want als ik na 20 minuten besluit terug te gaan begint het te regenen. Even later kom ik zowaar een man en vrouw tegen. Ze kwamen uit Hobart en waren een paar weken geleden in Amsterdam geweest. Verder naar beneden weer door het bos en na ruim 3,5 uur was ik weer bij de auto. Er stond 4 uur voor aangegeven, dus ik vond dat ik wel tevreden mocht zijn. Terug in mijn huisje thee gezet en later nog een wandelingetje over de Huon Pine track (ook geschikt voor rolstoelen) op sandalen gemaakt. Daar stond uitleg over allerlei boomsoorten. Verder is er hier niet veel te beleven. Het is wel stil, zo zonder tv, radio en internet. Zelfs de radio in de auto ontvangt maar één zender. Maar misschien ook wel eens goed voor en mens. Morgen ga ik weer verder naar Cradle Mountain.s